Δυο λόγια για Το Παραμύθι της βροχής

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Η ιδέα να ασχοληθώ με την ιστορία αυτή άρχισε να σχηματίζεται μέσα μου όταν πριν μερικά χρόνια επιστρέφοντας από το Τόκιο και με έντονο το ενδιαφέρον μου γι αυτή τη χώρα, άρχιζα να διαβάζω συστηματικά ο,τιδήποτε σχετιζόταν με την Ιαπωνία.
Διαπίστωσα τότε λοιπόν ότι ενώ όλοι μας όταν φέρνουμε στο νου τη χώρα αυτή συνειρμικά προσανατολιζόμαστε στην εξωτική της πλευρά με τις γκέισες, τα χάρτινα φανάρια, το σούσι και τις πολύχρωμες βεντάλιες ή την τεχνοκρατική της ανάπτυξη, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πολύ γοητευτικό και ιδιαίτερο πολιτισμό, ο οποίος κατά την εξελικτική του πορεία μέσα στους αιώνες έχει αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που ανέπτυξε ο ελληνικός πολιτισμός κι αυτή η διαπίστωση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για μένα.
Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι και οι δύο χώρες ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους κυριολεκτικά βουτηγμένες μέσα στη θάλασσα και το φως του ήλιου και ίσως αυτοί οι δύο παράγοντες να καθόρισαν την πορεία τους. Έτσι λοιπόν θέλησα να βρω πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι δυο αυτοί πολιτισμοί και πόσο οι θρησκείες οι οποίες αναπτύχθηκαν στο γεωγραφικό τους χώρο μπορεί να έπαιξαν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των χαρακτηριστικών. Εντυπωσιακό ήταν για μένα το γεγονός ότι οι πρώτες απεικονίσεις του Βούδα στην Ιαπωνία είχαν τη μορφή του θεού Απόλλωνα.
Στην πορεία λοιπόν ανακάλυψα ότι στην Ιαπωνία εξακολουθούν να γίνονται ακόμη και σήμερα τελετές όμοιες με τις αρχαίες ελληνικές, ενδεικτικά να αναφέρω τα ανθεστήρια, λατρεύονται θεότητες παρόμοιες και πολλά έθιμα σχεδόν ίδια με τα αρχαία ελληνικά εξακολουθούν να αναβιώνουν εκεί, ξεχασμένα ή και άγνωστα σε εμάς σήμερα.
Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο είναι ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι ενώ ο ελληνικός και ο ιαπωνικός πολιτισμός είναι δυο τόσο μακρινοί μεταξύ τους η φιλοσοφία τους είναι εντυπωσιακά ίδια, καθώς τόσο ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας όσο και ο Βούδας έχουν μιλήσει σε περίπου σύγχρονη εποχή για τα ίδια πράγματα.
Με αυτά ως προϋποθετική αρχή άρχισε να στήνεται ο καμβάς της ιστορίας και το Παραμύθι της Βροχής ξεκίνησε, θέλοντας μέσα από μια μυθιστορηματική αφήγηση να μιλήσω για όλα  αυτά.
Στο Παραμύθι της βροχής η Χριστίνα, μια ελληνίδα αρχαιολόγος φεύγει σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας που την οδηγεί στη μακρινή Ιαπωνία. Εκεί θα συναντηθεί με το προσωπικό της πεπρωμένο και μέσα από τα μάτια του Ιάπωνα φίλου της θα καταφέρει να δει πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων όπως εκείνος της υποδεικνύει. Η Χριστίνα ταυτίζει το ταξίδι αυτό με την αυτογνωσία και την ελευθερία με τη γνώση κι όταν πλέον επιστρέψει θα έχει βρει νέους δρόμους αισιοδοξίας για τη ζωή. Η Χριστίνα δεν διαλέγει τη φυγή για να απομακρυνθεί από ό,τι τη βασανίζει όπως αρχικά φαίνεται αλλά ως το όχημα που θα την οδηγήσει στο μοναχικό μονοπάτι μιας ιδιωτικής οδού όπως ο Ελύτης αναφέρει, η οποία θα την οδηγήσει σε προσωπικές της αλήθειες.
Η ιστορία της Χριστίνας και της μεγάλης της φιλίας με τον Τοσίο είναι βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ο Τοσίο είναι έτσι όπως ακριβώς περιγράφεται στο βιβλίο, ένας άνθρωπος δηλαδή που έχει κάνει οίστρο της ζωής του τη φιλοσοφία αλλά και τη φιλία και γι αυτό είναι τόσο διαφοερετικός.
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να γράφω το βιβλίο αυτό, θέλοντας να δώσω μορφή σε αυτές τις ιδέες και χρησιμοποίησα τον μύθο του Οιδίποδα ακριβώς όπως τον ξέρουμε, διαχρονικά παρών όπως φαίνεται σε κάθε τόπο.
 Το βιβλίο σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να είναι ένας οδηγός για την Ιαπωνία, είναι όμως εντελώς αδύνατο να μιλήσει κανείς γι αυτή τη χώρα, καταφέρνοντας να την παρουσιάσει, χωρίς λεπτομερείς περιγραφές. Επειδή η Ιαπωνία είναι μια πολύχρωμη χώρα, μια χώρα που κυριολεκτικά στάζει ευγένεια και πολιτισμό από παντού και ειλικρινά ένιωσα εκεί ότι προέρχομαι από έναν μονόχρωμο πολιτισμό, έναν πολιτισμό που έχει χάσει σημαντικές αξίες και πρέπει να αγωνιστεί για να τις κατακτήσει ξανά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές από τον Δημήτρη Κώτσο

ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑΝ ΠΟΛΙΝ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ